F2F

In de laatste week van november had ik een weekje vakantie en is mijn moeder Jeanne met haar partner Herman naar Nepal gekomen. De eerste twee dagen heb ik ze een aantal dingen in Kathmandu laten. Ik heb ze natuurlijk mijn huis en kantoor laten zien en we zijn naar Patan en de Boddhnath geweest. Zondag zijn we met z’n drieën naar Pokhara vertrokken. De volgende dag zijn we begonnen aan een 5-daagse trektocht door de heuvels. We zijn begonnen in Nayapul, vervolgens naar Ulleri, Ghorepani, Tadapani en de laatste nacht was in Ghandruk. Vanuit daar zijn we terug naar Nayapul gelopen en met de auto terug naar Pokhara. Voor ons gerief hadden we ook een gids en een drager mee. En onze gids Krishna ofwel ‘Daai’ (letterlijk: oudere broer) en jonge drager met een moeilijk naam die ik alweer vergeten ben, ofwel ‘Baai’ (let: jongere broer) waren niet alleen handig, maar ook goed gezelschap. Ze waren absoluut niet nadrukkelijk aanwezig, maar altijd goed voor een praatje en altijd vrolijk. Onze Baai liep meestal voorop en dan hoefde je alleen maar zijn vrolijk zingen of gefluit te volgen om de weg te volgen. Omdat hij nauwelijks engels sprak kon ik ook goed mijn Nepalees met hem oefenen. Krishna zorgde er vooral voor dat hij altijd als hekkensluiter achteraan liep en niemand achterbleef. De eerste twee dagen waren helaas een beetje bewolkt en ik begon me al ernstig zorgen te maken. Ik had immers telkens geroepen dat het in November overdag altijd mooi weer is in Nepal… Maar gelukkig op de derde ochtend, toen we voor zonsopkomst naar een uitzichtpunt liepen, was het helemaal helder en dat bleef het de grootste deel van de dagen de rest van de tocht. Met heel veel andere toeristen liepen we in het donker naar het uitzichtpunt op Poon Hill om de zon op te zien komen over de Himalaya. Na het ontbijt liepen we verder en dat was een van de mooiste wandelingen, over de kam van een heuvel met uitzicht aan beide kanten. De laatste twee dagen liepen we vooral omlaag, stukken door het bos en door de velden. We sliepen overnacht in theehuizen die over het algemeen heel knus waren, door gebrek aan verwarming wel heel koud. Zelf stond ik elke ochtend rond kwart over 6 ’s ochtends op om de zonsopkomst te zien, die eigenlijk overal even mooi was. En zo vroeg opstaan was niet zo raar aangezien we ook meestal om 9 uur ’s avonds al in bed lagen. We hadden dus snel een Nepalees ritme aangenomen. Na aankomst in Pokhara hadden we nog een dag deze plaats bezocht, waaronder de World Peace Pagoda en het International Mountaineers Museum. Op zondag ben ik terug naar Kathmandu gevlogen en zijn Jeanne en Herman per auto naar het Bardiya National Park vertrokken. Je zal vooral aan de foto’s van de trek kunnen zien waarom we zo genoten hebben.

Terug in Kathmandu viel ik direct met m’n neus, helaas niet in de boter, maar in het werk. Op maandag begon de F2F en er moesten nog een paar laatste dingen geregeld worden. F2F betekent dat alle mensen die voor PBI Nepal werken in verschillende commissies, maar dat naast hun eigen werk, vanuit huis in allerlei plaatsen ter wereld doen, naar Nepal komen om een week F2F te werken. Zeg maar een week van beleidsdagen dus. Er is veel gepraat, ontzettend veel gepraat, over hele nuttige zaken en over voor mij persoonlijk minder nuttige zaken. Iedereen heeft een update gekregen van de Human Resource Committee, Finance Committee, Strategy Committee en de Advocacy and Awareness Committee. Ook hebben Mike, onze In-Country Coördinator en Deborah, onze overal Project-Coordinator (buiten Nepal) en het Team, wij dus, een presentatie gegeven over de stand van zaken. Daarnaast hebben we net een nieuwe kracht aangenomen, Chiara, zij zal ons in Nepal gaan versterken met Advocacy en Communicatie. Het was heel leuk om de mensen waar je altijd maar mee e-mailt eens in levende lijve te zien. Voor mij zijn nu ook een aantal dingen veel duidelijker geworden over verschillende rollen en verantwoordelijkheden. Een aantal dingen moeten nog verder uitgewerkt worden, maar in ieder geval heeft de Project Commitee (iedereen samen) ook tastbare besluiten kunnen maken waar wij als het Field Team direct mee aan de slag kunnen. Zo is het goedgekeurd is dat we ons veldwerk voorlopig op de districten Banke en Bardiya concentreren en daar dus in het begin van 2009 continue mensen van ons team aanwezig zullen hebben. Natuurlijk zolang dat nodig blijft en de situatie niet ineens veranderd want een groot deel van ons werk is ook het constant aanpassen aan de veranderende situatie in Nepal.

Na een week tot laat in de avond vergaderen had ik me verheugd op nog een weekendje weg met mijn moeder en Herman, maar helaas ben ik vrijdag nacht nogal ziek geworden. Ik ben wel meegegaan naar Baktapur en daarna Nagarkot, maar bij aankomst in Nagarkot ben ik meteen m’n bed weer ingekropen. De wandeling van zondag heb ik ook maar overgeslagen.

Ik voel ik me gelukkig alweer een stuk beter vandaag. Heb Jeanne en Herman naar het vliegveld gebracht want die zijn nu weer op weg naar Nederland. En omdat we vandaag een extra dag vrij waren als cadeautje voor het harde werk van de afgelopen week ben ik aan het eind van de middag lekker gaan winkelen.

Ik wil ook nog even de gelegenheid nemen om alle Mokkels te bedanken voor het leuke kaartje; Marita heel erg bedankt voor het boek, ik ben meteen begonnen met lezen en Barbara en Rutger bedankt voor de vele dropjes!