Aan het werk

Ik ben nu bijna een maand terug in Kathmandu. De eerste week was, zoals ik in mijn vorige verhaal als schreef heel rustig en relaxed. Vorige week, gedurende de week werd het steeds drukker. De oriëntatie periode is nog niet helemaal over, maar het oriënteren gebeurt nu vooral door daadwerkelijk aan de slag te gaan met van alles. Ik wil graag nog de tijd nemen om een aantal dingen te lezen, maar allerlei zaken en het regelmatig uitvallen van de elektriciteit maken dat soms lastig. Er is inmiddels een schema wanneer de elektriciteit op verschillende tijden in de verschillende buurten in Kathmandu, zo’n 5 uur per dag (!), bewust uitvalt om een tekort te voorkomen. In het PBI-kantoor geldt: geen elektriciteit= geen internet en geen server = geen werk. Dit kan je natuurlijk als een fijne onderbreking van het werk, een soort gedwongen lange pauze opvatten, maar meestal is het ronduit frustrerend en betekent het dat er ’s avonds nog werk afgemaakt moet worden. Ook als het tijdstip buiten kantoor uren valt is het buitengewoon onaangenaam, dat zijn namelijk juist de tijden dat je op de bank voor de tv wilt hangen.

Afgelopen tijd was voor mij een week van ‘eersten’. Zo heb ik mijn eerste observatie van een demonstratie gedaan. De demonstranten, medewerkers van een bedrijf in Kathmandu, waren de dag daarvoor hardhandig door de politie opgepakt, terwijl de dag dat ik samen met Giorgio bij de demonstratie aanwezig was, was alles heel vredig en werd er niemand opgepakt. Of het nu echt ons PBI-‘ik ben een international en houdt mijn ogen open’-T shirt was, of de cameraploeg die ook aanwezig was het verschil maakte ben ik niet zo zeker van, maar het was een goede eerste ervaring ‘on the job’. Tijdens zo’n observatie is het heel belangrijk om als eerste vrienden te maken met de politie en om de persoon met de hoogste rang uit te leggen wie we zijn en wat we doen. Zolang alles vredig verloopt doen we helemaal niets en houden gepaste afstand van de demonstratie. Het is niet de bedoeling dat wij door omstanders als deelnemers van de demonstratie gezien kunnen worden. Alleen als de politie onnodig geweld gebruikt tegenover de demonstranten komen wij in actie. In actie komen betekent dat we de desbetreffende politie agent of desnoods persoon ‘in charge’ hierop aanspreken. Dit gebeurt soms ook pas achteraf, aangezien het niet altijd mogelijk of verstandig is om in het geval van schermutselingen tussen de politie en de demonstranten te komen. Achteraf maken we een rapport en sturen dit naar de VN waarmee we de observaties van demonstraties coördineren. Mijn eerste rapport was dus nogal kort aangezien er geen ongeregeldheden waren, maar dat is natuurlijk juist een goed teken. Vaak is de internationale aanwezigheid voldoende motivatie voor de politie om zich netjes te gedragen. En omdat PBI sinds Juni regelmatig demonstraties observeert hebben we inmiddels ook een goede relatie met de politie opgebouwd.

Ook heb ik afgelopen week mijn eerste PA in Kathmandu gedaan, een Protective Accompinement. Een PA houdt in het algemeen in dat twee vrijwilligers van PBI (een) lokale mensenrechtenverdediger(s) fysiek begeleiden in het geval deze persoon door zijn of haar werkzaamheden bedreigd wordt. Op die manier is het voor iedereen duidelijk dat deze persoon in kwestie een internationale back up bezit. PA’s doen we meestal in de regio’s buiten Kathmandu, dit aangezien de mensen die in Kathmandu werken relatief met rust gelaten worden. Het zijn vaak de mensen die werken in de meer rurale gebieden die vaker bedreigd worden. Dat betekent dat we regelmatig twee personen naar verschillende delen van Nepal sturen om iemand te begeleiden. De laatste tijd proberen we PA’s zoveel mogelijk met ‘fact finding missions’ te combineren. Dit klinkt heel interessant en dat is het ook, we gebruiken onze aanwezigheid ter plekke om een beter inzicht te krijgen in de situatie in de verschillende regio’s en om ons lokale netwerk uit te breiden. Meestal komt dit neer om tijdens onze korte aanwezigheid, nooit langer dan 2 weken, met zoveel mogelijk mensen te praten.

De dag daarna werd ik er alweer voor mijn tweede PA op uitgestuurd, dit keer samen met Chaya. Het was een PA van een advocaat van een van onze partnerorganisaties. We hebben haar begeleidt naar een detentiecentrum zodat zij de kans kreeg om met gedetineerden te praten. Chaya en ik hebben ook van de gelegenheid gebruik gemaakt om met de ‘Deputee Superintendent‘ van de politie te praten om ons voor te stellen en in het kort over PBI te vertellen. Ik heb veilig Chaya het woord laten doen.

Naast al dit werk heb ik ook een abonnement voor fitness en het zwembad in een hotel in de buurt gekocht. Het is fijn om af en toe het PBI huis te kunnen verlaten en sporten is voor mij een goede manier om me even helemaal af te sluiten van het werk. Het is ook wel te merken aan het team dat al aanwezig was voor de komst van Carlos en mij, dat het werk af en toe behoorlijk stressvol en uitputtend kan zijn. Belangrijk is dus ook om goed op elkaar te blijven passen. Krystal, Giorgio, Chaya en Raghu hebben heel hard gewerkt in de afgelopen maanden en ik kan zien dat het scheelt dat er twee frisse personen in het team gekomen zijn zodat de werklast per persoon iets omlaag gebracht kan worden. Ondanks dat is iedereen ontzettend gemotiveerd en is de sfeer in het team heel goed. Het is voor mij ook heel prettig dat Carlos en ik ongeveer tegelijk begonnen zijn, Carlos was een week voor mij in Kathmandu aangekomen, en dat we onze eerste indrukken en ervaring met elkaar kunnen delen.

Twee weken geleden, op een zaterdag hebben we een feestje gegeven in het PBI huis. We hebben een aantal vrienden van binnen en buiten het werk uitgenodigd. Met z’n allen, hebben we eten voorbereid en veel drank ingeslagen. Uiteraard was er net een stroomuitval tijdens het begin van onze party, maar de kaarsen maakten het geheel juist heel sfeervol. Het feest was erg gezellig en ging door tot diep in de nacht. Het enige nadeel was dat de rest van Nepal op zondag werkt en dus ook demonstreert en twee van ons het haasje waren om om 9.00 de volgende ochtend weer present te zijn…

Iedereen die mijn weblog leest zal snel genoeg door hebben dat ik over een aantal zaken nogal vaag zal blijven. Dat heeft te maken met de veiligheid van de mensen waar we mee werken. Ik kan dus niet alles zomaar op het internet zetten. Mijn verhalen zullen dus voornamelijk gaan over mijn persoonlijke ervaringen.