Interne trainingen en vergaderingen

Nadat ik een maand geleden terug kwam van 2,5 week in het veld, had ik een lang weekend vrij. Mijn vader en zijn vriendin Josee waren op bezoek in Nepal dus ik heb me in de tweede helft van hun week bij hen in Pokhara aangesloten. Mijn eerste dag in Pokhara waren Kees en Josee nog bezig met de laatste dag van hun trekking. Ik heb die dag een fiets gehuurd en ben alleen op pad gegaan. Het was prachtig weer en heerlijk om even uit de stad te zijn. Verder hebben we met z’n drieën de belangrijkste dingen in Pokhara bezocht en terug in Kathmandu zijn we ook naar de Boddhnath geweest, mijn favoriete plaats in Kathmandu. Toen was het alweer tijd voor Kees en Josee om terug naar Nederland te gaan en voor mij tijd om weer aan het werk te gaan.

In de tweede week van januari zijn we begonnen met het houden van allerlei interne trainingen en vergaderingen. Het begon met een sessie ‘effectief werken als een team’. In deze sessie hebben we onder ander onze vergaderstructuur iets veranderd en een aantal regels ingesteld, zoals het instellen van ‘geen werk in de woonkamer’ en ‘je bent verplicht een dag vrij te nemen als je terug bent uit het veld’. Dit zijn ‘regels’ die voor een normale baan nooit vastgelegd hoeven worden, maar door de intensiteit van het werken voor PBI en het wonen en werken in eenzelfde huis is het hier toch wel nodig voor het welzijn van iedereen. De tweede dag was een sessie over het maken van consensus beslissingen, en vooral wat te doen als dat niet zo makkelijk gaat. Daarna hebben we heel veel interne vergaderingen gehad over het bespreken en updaten van al onze werk- en veiligheidsprotocollen, interne structuren, manieren van rapporteren en ons strategisch werkplan. Dit werk is nog niet voltooid en we gaan hier in de tweede helft van februari mee verder. Aankomende week gaan we de hele week werken aan onze politieke analyse om ons inzicht in de situatie in het land en in de verschillende regio’s te versterken. Naast al deze interne vergaderingen en trainingen gaat het dagelijkse werk ook gewoon door en is het dus even ontzettend druk. Als het goed is, is het allemaal wel de moeite waard en zijn we na deze weken een geheel geolied en ultra effectief team. Nou ja, in ieder geval is heel veel meer duidelijk geworden.

Niet iedereen heeft alle trainingen en vergadering bij kunnen wonen. Raghu en Beate zijn eind januari op pad gegaan om een bedreigde journaliste te begeleiden. De situatie van journalisten is niet goed op het moment. Journalisten worden regelmatig bedreigd als gevolg van hun werk en de overheid doet er nog te weinig aan om hun veiligheid te garanderen. Vrouwelijke journalisten zijn nog kwetsbaarder, niet alleen omdat ze vrouw zijn, maar omdat ze locale zelfstandig werkende vrouwen zijn en dat wordt nog niet overal geaccepteerd. Het meest dramatische voorbeeld hiervan is de moord op Uma Singh, een vrouwelijk journaliste uit Janakpur. Ze is op 11 januari in haar eigen huis aangevallen door een groep van ongeveer 15 mannen en met messen doodgestoken. Nationale en internationale organisaties hebben uiteraard geschokt gereageerd op deze brute moord en hebben druk op de regering uitgeoefend om de moord zo snel mogelijk te onderzoeken en de daders te berechten. Onderzoeken zijn nu aan de gang, maar er zijn nog geen duidelijke resultaten geboekt.

Er is ook blijer nieuws. PBI heeft een puppy geadopteerd! Gitu, een voormalig vrijwilligster van PBI die tijdelijk vertaalwerk voor ons heeft gedaan, heeft hem op straat achtergelaten in een doos gevonden en wij hebben hem opgevangen. Zoals je begrijpt hebben we dus ook menig vergadering besteed aan een consensus beslissing over de naam en het instellen van de ‘dog duty’. Z’n naam is Kipa (schaduw) geworden en hij is uiterst schattig. Kipa heeft terwijl ik dit stuk aan het schrijven ben eindelijk zijn gevecht met mijn schoenen gestaakt en is naast mij in slaap gevallen.