Paarden, olifanten en neushoorns in Chitwan

De periode van interne trainingen en vergaderingen is voorbij en het ‘gewone’ werk is weer begonnen. Tussendoor heb ik een week vakantie in Chitwan doorgebracht. Al eerder had ik gezocht naar de mogelijkheid om paard te rijden in Nepal, want dat is mijn grootste hobby, maar niets gevonden. Een paar maanden geleden vond ik op het internet dat er in Chitwan een plek is waar je kan paardrijden en nu was het tijd om daar gebruik van te gaan maken. Chitwan is in de Terai, dus ’s zomer stikheet, maar nu (februari en maart) is het lekker weer en nog niet zo heet, een ideale periode dus.

Na een weekend rustig aandoen in Kathmandu was ik op maandag ochtend vroeg met de bus naar Chitwan vertrokken. Daar aangekomen werd ik bij het busstation opgehaald door Michele, de eigenaar van Nirvana’s horses resort. Het resort is net buiten het centrum van Sauraha, de district headquarter van Chitwan en heeft een hele fijne atmosfeer. Na een douche om al het stof van de busrit weg te wassen ging ik al op pad voor de eerste rit te paard. Het was geweldig om na bijna een jaar, laatste keer was vlak voor mijn vertrek in Mei 2008, weer op een paard te zitten. Nirvana’s horses resort heeft vijf jonge hengsten, allemaal pittige paarden, maar uiterst vriendelijk. De tweede dag, ’s ochtends na een ontbijt met echte franse crêpes (Michele is Frans) een lange rit gemaakt door het mooie landschap van Chitwan. Na de lunch een olifantenbad genomen en aan het eind van de middag weer te paard op pad om de zonsondergang te zien. Ik had de week alleen geboekt, maar tijdens mijn verblijf was ook Carlos (uit spanje) ook in het resort. Hij kwam al reizend uit India en had al snel besloten om een paar maanden in Chitwan te blijven. Carlos is uiteraard ook een paardenliefhebber. En ik kan zijn beslissing om langer te blijven heel goed begrijpen.

De derde dag ging ik samen met Carlos en Richie (de gids Ricardo ook uit spanje) op weg naar Ghatgai. Het was mooie dagtocht langs de rand van Chitwan National Park en door dorpjes van de Tharu-bevolking. De eerste twee dagen had ik op verschillende paarden gereden, maar voor deze langere tocht had ik steeds hetzelfde paard, Nirvana. Nirvana is een pittig paardje en heel fijn om te rijden, gedurende de week zijn we goede vrienden geworden. Het was een hele belevenis om door de dorpen te rijden omdat alle kinderen uitliepen om deze vreemde westerlingen met van die grote paarden voorbij te zien komen. In elk dorp hadden we al snel een grote groep kinderen achter ons aanlopen en iedereen Ghoda! Ghoda! (paard) of Bideshi Ghoda! (buitenlands paard) roepen. De paarden bleven er verbazingwekkend rustig onder. In Ghatgai aangekomen kregen de paarden een fijn plekje om te grazen en later een veilige plek om de nacht door te brengen en hebben wij ons in onze kamers geïnstalleerd. ’s Ochtends was ik weer vroeg opgestaan en kon toen al honderden mensen de rivier zien oversteken om het nationaal park in te gaan. Het was de eerste van de enige drie dagen per jaar dat de lokale bevolking het park in mag gaan om gras en sprokkelhout te verzamelen. Het gras is voor het vee en sprokkelhout voor het vuur waarop ze koken en ook mogen ze het riet kappen voor de dakbedekking van de huizen. Na een paar uur kon je de eerste mensen weer terug zien komen met grote zware bundels gras, riet of hout op hun rug. Mensen gingen met hele families twee tot drie keer per dag heen en weer om zoveel mogelijk te verzamelen. Dit betekende wel dat ik die ochtend tijdens mijn jungle walk een behoorlijk stuk verder moest lopen om wilde dieren te zien, weg van alle mensen. Maar het was de moeite waard, heb krokodillen gezien, een aap, twee verschillende soorten herten, veel vogels, wel drie neushoorns in het bos en een tijger, nou ja de voetprint van een tijger, geen echte, en wel zo prettig ook eigenlijk. Aan het eind van de middag, vanaf een olifant, nog meer neushoorns, twee zwarte beren en weer herten gezien. Een neushoorn was heel dichtbij, omdat ze niet echt bang zijn voor de olifanten konden we (veilig) behoorlijk dichtbij komen.

De dag daarna te paard weer terug naar Sauraha, dit keer met een route door de bossen en een stop bij het olifanten centrum waar een tweeling olifantjes was, zo schattig. Mijn laatste dag in Sauraha ’s ochtends nog een rit met Nirvana gemaakt en na de lunch de stad zelf bekeken. Er was een soort festival gaande, dus daar ook nog even rond gekeken. Ik was wel heel erg verbaasd, ik ben twee jaar geleden ook in Nepal en ook in Sauraha geweest. Twee jaar geleden waren er 4 of 5 resorts voor de jungle toeristen en de rest was Tharu dorp. Nu was er een straat met restaurants, hotels en winkels en er was een heel nieuw gedeelte aan de rand van de rivier. Om die reden heb ik mijn jungle tochten ook vanuit Ghatgai gedaan. Vanuit Sauraha is de kans om wilde dieren spotten veel kleiner geworden door het grote aantal resorts en hotels en al hun generatoren voor elektriciteit. Het heeft hier in Nepal sinds het eind van afgelopen regenseizoen, augustus, niet meer geregend en aangezien de elektriciteit hier van hydropower komt (wat nu niet op volle kracht kan werken), is er loadshedding van 16 uur per dag nodig om heel Nepal van elektriciteit te kunnen voorzien. Dat betekent 8 uur elektriciteit per dag en de rest moet van de generatoren komen, of niets voor degenen die zich dat niet kunnen veroorloven.

Na twee dagen in Chitwan had ik een sms naar mijn collega’s in Kathmandu gestuurd: ik stop met PBI en blijf hier bij de paarden. Maar aan het eind van de week heb ik toch maar de bus terug naar Kathmandu genomen. Het project is in een interessante periode en dat wil ik toch liever niet missen.

Tijdens onze interne trainingen en vergaderingen van de afgelopen periode zijn we onder andere bezig geweest met de voorbereidingen om langere tijd naar Gulariya in het Bardiya district in Midwest Terai te gaan. Carlos en Raghu vertrekken aankomende woensdag naar Gulariya, na een week komt Raghu terug en vertrekt Beate in zijn plaats naar Gulariya. Weer een week later zal Sophie zich bij hen voegen. Ook zal Gitu, een voormalig vrijwilligster en nu tijdelijk bij ons als vertaalster, woensdag met Carlos en Raghu naar Gulariya gaan. Gitu komt uit India en spreekt vloeiend Nepalees, ze was een jaar geleden vrijwilliger voor het PBI project en is naast haar vertaalwerk ook heel handig voor advies en het weer ophalen van oude contacten. Binnenkort zullen daar dus drie vrijwilligers zijn in plaats van de gebruikelijke twee. Dit omdat er al veel werk te doen is en meer werk verwachten. We hebben een nieuw verzoek tot partnerschap gekregen van een organisatie in Gulariya en twee bestaande partners (Advocacy Forum en Conflict Victim’s Committee) zijn zeer actief in Bardiya district.

Naast Gitu hebben we nog een tijdelijke vrijwilliger onder ons op het moment. Paul is net klaar met werken voor het PBI project in Indonesië en is voor 6 weken in Kathmandu om ons te helpen met IT zaken.