Bandha's

Het is alweer een tijd geleden dat ik hier geschreven heb en heb dan ook heel wat te vertellen.

Carlos, Beate en Sophie zijn nu officieel het MidWest Team en hebben Gitu voorlopig bij hen als vertaalster. We hebben inmiddels een huis gevonden, waar het MidWest Team binnenkort in zal trekken. Het hele proces heeft behoorlijk wat vertraging opgelopen omdat we hier regelmatig met een bandha (staking / wegversperring) te maken hebben. In Nepal is een bandha een veelgebruikte manier om iets voor elkaar te krijgen. Als een dier of erger nog een persoon gewond raakt in een verkeersongeluk wordt de weg geblokkeerd net zolang totdat de vermeende schuldige de schade heeft betaald. Verzekering is hier weinig te vinden. Bandha’s worden ook door de vele verschillende bevolkingsgroepen gebruikt om hun eisen gehoord te krijgen bij de regering. De door de Maoisten voorgezeten regering heeft heel wat beloftes gedaan, maar er is nog niet veel in praktijk gebracht. De verschillende bevolkingsgroepen roepen op tot een bandha om de regering te dwingen naar ze te luisteren. Bandha’s duren van een paar dagen tot soms wel twee weken. Dit betekent vaak een schaarste aan grondstoffen in grote delen van het land omdat de vrachtwagens die de goederen vervoeren de weg niet op kunnen. En dit is waarom de regering uiteindelijk met de organisatoren om tafel moet gaan zitten. Dit maakt ons werk af en toe lastig, want steeds vaker worden ook internationalen niet meer door de wegversperringen gelaten. Het is dan dus ook voor ons gewoon wachten tot de bandha over is.

De meest recent bandha is georganiseerd door de Tharu bevolking, zij wonen voornamelijk in de Terai. Tijdens het conflict in Nepal hadden vele Tharu’s zich, net als de Madeshi bij de Maoisten aangesloten, niet altijd vrijwillig trouwens. Nu het conflict over is en de Maoisten de regering leiden, strijden de Madeshi en Tharu nog steeds voor hun eigen rechten en identiteit. De Madeshi willen een aparte staat in de Terai. De Tharu zijn heel lang stil gebleven, maar toen onlangs de regering voorstelde om de Tharu onder hetzelfde categorie als de Madeshi te stoppen kwamen de Tharu in opstand. Een 10-daagse bandha zorgde ervoor dat de regering een dialoog is begonnen met de Tharu en heeft beloofd de Tharu een eigen identiteit te geven in de nieuwe grondwet. De Tharu hebben de bandha opgeheven met een deadline voor de regering om de fout recht te zetten. Maar de Tharu zijn niet tevreden met de voortgang en hebben sinds afgelopen weekend opnieuw een bandha uitgeroepen.

Wat mooi is aan Nepal is dat sommige vieringen boven alle politiek gaan. Half maart was het Holi festival, ook wel kleuren festival. Alle politieke onenigheden worden dan even opzij gezet en het hele land viert Holi. Holi wordt gevierd door water en kleuren poeder op elkaar te gooien. Het vieren van Holi heeft een verhaal als achtergrond, maar de relatie met de kleuren is me nog steeds niet helemaal duidelijk, waarschijnlijk heeft het met de komst van de lente te maken. Het is die dag of thuisblijven of je overgeven en je in het kleurenfeest te storten. Zoals je op de foto’s kan zien heb ik voor het laatste gekozen.

In het begin van April ben ik samen met Jessica op een field trip naar de Terai in het Oosten van Nepal geweest. We zijn eerst naar Biratnagar gevlogen en hebben informatie ingewonnen omtrent een incident waarbij 16 vrouwelijke mensenrechten verdedigers vermoedelijk door de politie geslagen zijn. De oorzaak van het incident is dat een meisje en jongen van verschillende kaste met elkaar wouden trouwen. De familie van het meisje stemde daar niet in en maakte dat duidelijk door het meisje en de jongen in elkaar te slagen. Het meisje riep de hulp in van een vrouwelijke mensenrechtenverdediger die vervolgen met de familie van het meisje kwam praten. Het antwoord van de familie was dat de vrouw ook geslagen werd, ze ontkwam met hulp van mensen uit de buurt. Na dit voorval is de vrouw naar de politie gegaan om aangifte van mishandeling te doen, dit resulteerde enkel in beledigingen van de politie. De dag daarna is een hele grote groep vrouwen naar het desbetreffende politiebureau gegaan om te protesteren. Er was die dag maar heel weinig politie aanwezig dus de demonstratie liep wat uit de hand en eindigde in dat de vrouwen het politiebureau op slot deden (zonder iemand erin). De volgende dag kwamen een groep vrouwen opnieuw terug voor een vreedzame zit-in. Bij de ingang van het bureau werden de vrouwen onmiddellijk geslagen. Volgens de politie waren het lokale burgers die de vrouwen geslagen hebben, maar volgens de vrouwen zelf was het de politie. Vrouwelijke mensenrechtenverdedigers hebben het erg moeilijk in Nepal, ze worden vaak niet serieus genomen door hun mannelijke collega’s ondervinden ontzettend veel weerstand van hun familie en directe omgeving om toch gewoon thuis te blijven en voor hun man en kinderen te zorgen zoals van hen verwacht wordt. Dit is ook gebeurd voor een vrouwelijk journaliste waar we regelmatig contact mee hebben. Ze is eerder bedreigd en is recentelijk in elkaar geslagen door een groep jonge mannen. Na Biratnagar zijn we dus naar Janakpur gereden om haar te ontmoeten. Ze wil nog geen directe hulp van PBI omdat ze al zoveel in de spotlichten staat en dat maakt haar leven tot nu toe alleen maar moeilijker.

Onze tocht van Biratnagar naar Janakpur was nog best een avontuur. De slachtoffers van de overstroming van de Koshi rivier van afgelopen zomer houden namelijk een bandha op de snelweg tussen de twee steden. Onze chauffeur kende een weg van het leger langs de bandha waar we misschien gebruik van zouden kunnen maken als ze ons zouden doorlaten. De alternatieven waren langs de banhda lopen en onze chauffeur zou via India (het is vlakbij de grens) om de bandha rijden en ons aan de andere kant weer oppikken, of uren wachten om de veerboot over de rivier te nemen. Tot ons grote opluchting mochten we de legerroute gebruiken en konden we ineenkeer doorrijden. Natuurlijk wel wat oponthoud van ongeveer een uur door een bandha van lokale mensen die demonstreerden tegen de vele uren loadshedding, de gemiddelde uren zonder elektriciteit is nog steeds 14 uur.

Bij terugkomst in Kathmandu vielen Jessica en ik onmiddellijk met onze neus in een 3-daagse politieke analyse. Dat waren vruchtbare dagen, voornamelijk omdat Beate en Sophie ook voor de gelegenheid naar Kathmandu gekomen waren en we dus een aantal dingen face to face konden bespreken.

Carlos en Gitu zitten voorlopig vast in Nepalgunj (ze waren daar even voor vergaderingen) en kunnen niet terug naar hun thuisbasis in Gulariya tot de Tharu bandha opgeheven is.

Ikzelf heb weer even vakantie. Het lijkt misschien een beetje alsof ik constant vakantie heb, maar dat komt omdat ik dan eindelijk weer eens tijd heb om mijn verhaal te schrijven. Ik blijf nog even in Kathmandu, onder andere om Koninginnedag te vieren (!) en vertrek aankomende vrijdag naar de Langtang regio voor een 10-daagse trek. Na de hitte van de Terai weer even lekker de bergen in.

Verder is Paul inmiddels weer vertrokken en zijn de nieuwe vrijwilligers Ellis (Nederland) en Irantzu (Spanje) in Nepal aangekomen. Zij zijn nu bezig met hun talencursus en zullen begin juli beginnen met werken.