Allerlei interessante mensen

Na mijn korte vakantie in Pharping ben ik weer fris aan het werk gegaan. Er is altijd volop werk te doen, maar de laatste tijd is het behoorlijk druk geweest. We zijn op dit moment aan het onderzoeken of het mogelijk is om op niet al te lange termijn een tweede kantoor te openen in Nepal. Ja inderdaad: ‘onderzoeken, mogelijk, niet al te lange termijn’, erg vaag nog dus. De laatste maanden hebben we verschillende regio’s bezocht en gekeken waar PBI het meest nodig is en waar we het meest effectief kunnen zijn. Nu is het soms erg lastig omdat we alleen een kantoor in Kathmandu hebben en dus nooit langer dan 2 weken in de regio’s zijn. Hierdoor is het moeilijk om een goede relatie op te bouwen met onze partner organisaties en ook met de autoriteiten en alle andere actoren in Nepal.

Uit onze bezoeken aan de verschillende regio’s blijkt dat er in principe overal wel werk te doen is voor PBI. Maar om er achter te komen of we ook daadwerkelijk effectief kunnen zijn, dat wil zeggen een verminderend effect hebben op bedreigingen tegen mensenrechtenverdedigers en een goede relatie met de autoriteiten op kunnen bouwen zodat we indien nodig druk op hen kunnen uitoefenen om onze partners hun werk te vergemakkelijken, moeten we langer in de desbetreffende regio aanwezig zijn. Het kost tijd om enigszins vertrouwen te krijgen van de autoriteiten en ook voor onze partners kost het tijd om te begrijpen wat we nou precies voor hen kunnen betekenen. Beschermende internationale aanwezigheid klinkt indrukwekkend, maar het is soms ook verwarrend wat dat nou precies in de praktijk betekent. En gelukkig werken we nog steeds altijd met vertalers want ik ben nog niet zo ver om het ook nog eens in het Nepalees uit te leggen.

Op dit moment zijn onze partners Advocacy Forum (AF) en Conflict Victims Committee (CVC) het meest actief in de districten Banke en Bardiya, dit is in het zuidwesten van Nepal, vlak bij de grens met India. De meeste verzoeken om beschermende begeleiding te geven komt dan ook van deze districten. In de maanden september en oktober zijn we al vier keer naar deze districten (die een uur rijden van elkaar liggen dus makkelijk tegelijk te bereiken zijn) geweest. We hebben het idee dat AF en CVC inmiddels ook een goed beeld hebben van wat we voor hen kunnen betekenen. Het is nog veel te vroeg om te beslissen of we ook daadwerkelijk een veldkantoor in Banke of Bardiya gaan openen, maar het telkens terugkeren naar deze districten begint wel een beetje op permanente aanwezigheid te lijken.

Zelf ben ik eind oktober 5 dagen in Nepalgunj, de hoofdstad van het district Banke geweest. Nepalgunj is een vieze stoffige stad en ook in oktober is het nog steeds behoorlijk warm in de Tarai. Desalniettemin heb ik van deze field trip genoten. Voor mij waren Krystal en Carlos al in Gulariya, de hoofdstad van het district Bardiya. Ik heb Carlos afgelost. Op de dag dat ik aankwam, vloog hij terug naar Kathmandu. Krystal heb ik vervolgens in Nepalgunj ontmoet. De eerste dag hebben Krystal en ik een AF advocaat begeleid naar een heel klein dorpje buiten Nepalgunj. De advocaat ging daar met het hoofd van de Area Police praten over een moordzaak die de politie weigert te registreren en een onderzoek te beginnen. Er was ons verteld dat het ongeveer 1,5 uur lopen was. We moesten eerst ongeveer een uur met de auto rijden over kleine, slechte wegen van Nepalgunj naar de plek waar we een rivier over moesten steken. Na de rivier overgestoken te zijn met een kleine, volle boot waar constant iemand met een emmertje aan het hozen was, begonnen we met lopen. Het bleek niet 1,5 uur, maar 3 uur lopen te zijn om het dorpje te bereiken. En we moesten minstens 5 keer tot boven onze knieën door water waden omdat het pad overstroomt of weggespoeld was. In het dorp aangekomen kon de AF advocaat heel snel met de Area Police praten (met een assistent want het hoofd bleek niet aanwezig te zijn) en moesten we direct als de sodemieter teruglopen om de laatste boot terug over de rivier te halen. Gelukkig kon iedereen, ook onze kleine vertaalster waarbij het water bijna tot aan haar middel kwam, er wel om lachen.
De rest van de dagen hebben Krystal en ik vergaderingen gehad met verschillende vrouwenorganisaties om uit te leggen wie we zijn en wat we doen. Ik was erg onder de indruk van de risico’s en uitdagingen die sommigen van hen als voor lief nemen tijdens hun werk. Bijvoorbeeld de mensen van Maiti Nepal die op risico van hun eigen leven verhandelde meisjes uit India redden. En de vrouwen van de Fatima Foundation, een organisatie voor Moslim vrouwen, die ondanks dat er in het begin van hun werk zelfs een Fatwa tegen hen was uitgeroepen door de Islamitische gemeenschap, zijn blijven strijden voor de rechten van vrouwen binnen de Islam. (Een Fatwa is een gerechtelijk bevel van een Islamitische autoriteit, in dit geval ging het erom dat het werk van Fatima Foundation in strijd zou zijn met de Islam.) De Fatwa is pas maanden later ingetrokken.

In de eerste week van november was het de bedoeling dat ik samen met Giorgio naar Gulariya in Bardiya zou gaan. We zouden aanwezig zijn bij de pers conferentie van de publicatie van een rapport van het Kantoor van de Hoge Commissaris van Mensen Rechten van de Verenigde Naties (OHCHR). Maar op het laatste moment was de publicatie van het rapport uitgesteld tot op z’n minst december. Voor ons kwam dat stiekem wel een beetje goed uit omdat Carlos en Chaya inmiddels naar respectievelijk Spanje en Duitsland zijn vertrokken en we dus niet zo heel veel mensen in kantoor hebben op dit moment. Carlos is met een belangrijke mensenrechtenverdediger uit Nepal, meneer Jit Man Basnet, begonnen aan een speaking tour door Europa. Chaya heeft zich bij hen gevoegd in Duitsland en Carlos en Chaya gaan samen naar de Algemene Vergadering van PBI, ook in Duitsland.

Jit Man Basnet, advocaat en freelance journalist, is in 2004 (tijdens het conflict) gearresteerd door het Nepalese leger op verdenking van collaboratie met de Maoïsten. Hij heeft 9 maanden onder erbarmelijke omstandigheden in de legerbarakken doorgebracht en is daar herhaaldelijk gemarteld. Na zijn vrijlating heeft hij een boek geschreven “258 Dark Days”, waarin hij zijn eigen verhaal verteld en ook dat van andere gedetineerden. Na de vredesovereenkomst in Nepal is hij begonnen aan een oproep tot het beëindigen van de straffeloosheid in Nepal, een oproep die tot de dag van vandaag helaas nog steeds relevant is. Na de publicatie van zijn boek en andere kritische geluiden is Jit Man meerdere malen bedreigd en is gedwongen in ballingschap te leven.

Los van al deze ontzettend interessante mensen die ik allemaal mag ontmoeten tijden dit werk, komt ook mijn uiterst interessante moeder binnenkort naar Nepal! Heb de laatste week van november een weekje vrij dus ik ga met haar en Herman (mijn moeders partner) een trekking doen. Heb daar ontzettend veel zin in.

En voor degenen die mijzelf interessant genoeg vinden om een sinterklaasgedicht, chocoladeletter, kerstkaart, echte Nederlandse kaas, een echt paard, ik noem zomaar wat ;), te sturen.
Mijn adres in Nepal is:

P.O Box No. 8975
EPC No. 1865
Sanepa, Lalitpur
Nepal