Het leven in Gulariya

Het is weer tijd voor een berichtje!

Ik ben inmiddels helemaal ingeburgerd in Gulariya. Gulariya is echt een dorp en dat heeft zo z’n voor en nadelen. Iedereen kent elkaar en wij grote buitenlanders vallen natuurlijk erg op, dus niets ontgaat de bewoners van dit prachtige plaatsje.

Twee weken geleden heb ik een klein ongelukje gehad. Ik was pompoensoep aan het maken en dacht slim te zijn om het even in de blender te stoppen om het meer glad te maken. Ik begon met een klein beetje om te kijken of dat zou werken, het resultaat was dat de deksel van de blender vloog en de nog zeer hete soep door de keuken en in mijn gezicht spoot. Ik heb daarbij een behoorlijk deel van mijn gezicht verbrand, maar gelukkig waren de verwondingen oppervlakkig en daarna snel weer genezen. Twee collega’s waren snel naar de apotheek gegaan om een zalf voor de brandwonden te kopen, daarbij kwamen ze de buurvrouw tegen en legden uit wat er gebeurd was. Nou ja, je kan begrijpen dat al voor ik twee dagen later met een groot rood vlak op mijn gezicht naar de winkel was gelopen iedereen al op de hoogte was….. De soep was erg lekker trouwens.

Ook dit jaar heb ik weer Holi, het kleurenfeest gevierd. Dat was geweldig om dat nu in Gulariya te doen. Zodra we op de straat kwamen er mensen met kleurenpoeder in hun hand naar ons toe en wachten voorzichtig af of we mee wouden doen. Dat wouden we zeker en begonnen al snel kleur in elkaars gezicht te smeren. Dat was het teken voor de rest van Hindu Gulariya om ook naar ons te komen, kleur in ons gezicht te smeren en ons een Happy Holi te wensen. We hebben een wandeling door het dorp gemaakt en met iedereen Holi gevierd. In Gulariya wonen ook veel Moslims, zij vieren geen Holi, wat voor sommige kinderen best moeilijk was want ik kan me voorstellen dat zij ook graag een dagje met kleur en water zouden willen kliederen.

De vrouw die maandag tot en met vrijdag ’s ochtends komt om dan wel lunch voor ons te koken of om onze kleren te wassen is onze ‘Didi’, wat letterlijk grote zus betekent. Het is een schat van een vrouw en maakt ons vaak aan het lachen. Voor PBI had ze nog nooit een TV of een elektrische rijstkoker in het echt gezien. Het heeft ook een tijd geduurd voordat ze deze manier van rijst koken vertrouwde, maar toen ze haar angst voor het nieuwe te boven was gekomen was ze erg blij met het wonder van ‘een druk op de knop’. Maar voor Didi is de TV toch wel de mooiste uitvinding. Na haar werk blijft ze vaak nog een tijd in onze woonkamer tv kijken. Ze is helemaal dol op de Hindi soapopera’s en af en toe horen we haar schaterlachen als ze een komedie aan het kijken is. Ze is ook erg strikt wat betreft de inkopen en schroomt niet om ons te laten weten dat we de verkeerde aardappelen hebben gekocht. Moet toegeven dat ik nog steeds niet weet wat nou de goede aardappelen zijn, voor mij zijn ze allemaal hetzelfde. Op dinsdag en zaterdag is er markt in Gulariya en daar kopen we altijd onze groenten. Dat is altijd een heel avontuur, ten eerste omdat we altijd een groot aantal toeschouwers aantrekken en ten tweede omdat we overal een bonnetje voor nodig hebben, dus ook op de markt. We nemen dus eigen bonnetjes en een pen mee en vragen de marktkooplui of ze het in willen vullen. Velen kunnen niet lezen of schrijven, maar we hebben ontdekt dat er altijd wel iemand in de buurt is die het voor ze kan doen. Dit draagt waarschijnlijk mee aan het aantrekken van een groot publiek terwijl wij onze groenten kopen. Afgelopen zaterdag had Raphael het idee gehad om een grote bos bieslook te kopen met kluit zodat we het in een pot kunnen stoppen. Maar het in de pot stoppen om te laten groeien was nog niet gebeurd, dus de grote bos bieslook lag nog in de koelkast toen onze Didi de maandag kwam. Ze ontdekte de grote bos in de koelkast, klopte aan op de deur van het kantoor en vroeg ons hoe we het in ons hoofd gehaald hadden om zoiets te kopen! “Dat kan je toch niet zo in de koelkast stoppen! Waarom zoveel?! Waren we nog van plan het in een pot te stoppen?!” Ach ja, geeft een mooie onderbreking voor onze soms lange vergaderingen.

De eerste twee weken van mijn verblijf hier hadden we geen vertaler, dus konden we nauwelijks externe vergaderingen houden. Die tijd hebben we gebruikt om alle interne zaken bij te werken, maar het echte werk bestaat voornamelijk uit het contact met onze partners en andere organisaties. We waren dus ook heel blij dat Savitri mij ineens liet weten dat ze geen baan heeft op het moment en vrij is om een tijdje voor ons te werken. Ik heb vorig jaar ook een aantal weken met Savitri gewerkt en ze is een goede vertaalster en daarnaast zijn we ook goede vrienden geworden. Ik was dus erg blij dat iedereen ermee instemde om haar in te huren totdat een nieuwe vaste vertaler is aangenomen. Savitri werkt zelf ook veel op het gebied van mensenrechten, met name vrouwenrechten en ambieert dus niet zozeer een carrière als vertaalster, dat is ook de reden dat ze niet gereageerd had op de vacature voor fulltime vertaler bij PBI. Maar we zijn allemaal erg blij dat ze nu voor een paar weken bij ons is.

Sinds Savitri zich bij ons gevoegd heeft zijn we erg druk geweest. We hebben veel vergaderingen gehad met onze partners en ook met de autoriteiten en journalisten om goed op de hoogte te zijn van de situatie in dit deel van Nepal. Inmiddels heeft ook Maria, een nieuwe vrijwilligster uit Zweden zich bij het MW team gevoegd en zijn we ook druk bezig geweest met haar oriëntatie. Ook hebben we twee leden van onze partnerorganisatie Conflict Victims’ Committee (CVC) op film geïnterviewd. PBI Nepal is bezig met het maken van een korte documentaire waarin leden van onze partnerorganisaties en anderen praten over de situatie in Nepal nu twee jaar na de verkiezingen. Deze documentaire zal rond april op de website verschijnen.